ROZWÓD – ALIMENTY PRZY WYŁĄCZNEJ WINIE
Art. 60 § 2 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wprowadził instytucję prawną, na mocy której, prawo do żądania alimentów przyznano rozwiedzionemu małżonkowi, chociażby nie znajdował się on w niedostatku. Prawo to przysługuje tylko małżonkowi niewinnemu, w stosunku do małżonka, którego uznano wyłącznie winnym powstania rozkładu pożycia – w toczącym się postępowaniu o rozwód.
Małżonek, który podczas procesu rozwodowego został uznany wyłącznie winnym za rozkład pożycia, może zostać obarczony obowiązkiem zaspokajania, w odpowiednim zakresie, usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego. „Odpowiedni zakres” obowiązku zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, ustala się porównując sytuację w jakiej małżonek niewinny znajdzie się po orzeczeniu rozwodu z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby do rozwodu nie doszło (w jakiej powinien się znajdować).
Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni. (art. 60 § 3 k.r.o.) Tak więc, gdy zobowiązanym do dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu jest małżonek, który został uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego to obowiązek ten nie jest ograniczony żadnym terminem.